Seter Angielski

seterka

Kraj pochodzenia: Wielka Brytania

Data publikacji obowiązującego standardu: 24.06.1987

Przeznaczenie: pies wystawiający

Klasyfikacja FCI: Grupa 7 – Wyżły
Sekcja 2.2 - Brytyjskie i Irlandzkie Pointery i Setery, Seter.
Wymagane próby pracy

Wygląd ogólny: pies średniego wzrostu, o wyraźnie zarysowanej sylwetce, eleganckim wyglądzie i ruchach.

Zachowanie i temperament: bardzo aktywny, o dużej pasji łowieckiej. Nadzwyczaj przyjacielski i łagodnie usposobiony.

Głowa: noszona wysoko, długa i stosunkowo sucha.

Mózgowa część czaszki: owalnie sklepiona między uszami, pojemna, guz potyliczny dobrze zaznaczony. Stop: Wyraźny.

TWARZOWA CZĘŚĆ CZASZKI:
Nos: koloru czarnego lub wątrobianego, stosownie do barwy szaty. Nozdrza szerokie.

Kufa: umiarkowanie głęboka i dość tępo zakończona. Jej długość od stopu do czubka nosa powinna być równa długości czaszki od guza potylicznego do oczu.

Wargi: niezbyt obwisłe

Szczęki/uzębienie: szczęki mocne, prawie jednakowej długości, o idealnym, regularnym i kompletnym zgryzie nożycowym tj. siekacze górne powinny ściśle pokrywać siekacze dolne. Zęby osadzone prostopadle do szczęk. Pożądane kompletne uzębienie.

Oczy: lśniące, o łagodnym i wyrazistym spojrzeniu. Koloru od ciemnoorzechowego do ciemnobrązowego, im ciemniejsze tym lepiej. Jaśniejsze oczy dopuszczalne jedynie u osobników o umaszczeniu liver belton. W kształcie owalne i nie wyłupiaste.

Uszy: umiarkowanej długości, nisko osadzone, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach. Końce uszu aksamitne, część górna pokryta delikatnym, jedwabistym włosem.

Szyja: raczej długa, dobrze umięśniona i sucha, łagodnie wygięta w karku, o eleganckim zarysie, bez zwisającego podgardla. Połączenie z głową powinno być wyraźnie zarysowane.

TUŁÓW: umiarkowanej długości.
Grzbiet: krótki i poziomy.

Lędźwie: szerokie, lekko wysklepione, mocne i dobrze umięśnione.

Klatka piersiowa: o dobrym przedpiersiu, odpowiednio głęboka i szeroka między łopatkami. Żebra dobrze wysklepione, ostatnie zachodzące daleko ku tyłowi.

Ogon: osadzony prawie na poziomie linii grzbietu, umiarkowanej długości, nie sięgający poniżej stawu skokowego, ani zadarty w górę ani węzłowato zakręcony. Powinien być lekko wygięty lub szablasty, lecz bez tendencji do zakręcenia ku górze. Włosy na ogonie zwisają w długich, powiewnych kosmykach. Pióro zaczyna się nieco poniżej nasady ogona i wydłuża ku jego środkowi, a następnie skraca w kierunku końca. Włos długi, lśniący, miękki i jedwabisty, falisty, lecz nie kędzierzawy. Ogon noszony żywo, w poziomie, nie wyżej linii grzbietu.

KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Łopatki: długie i ustawione skośnie ku tyłowi.

Łokcie: nisko osadzone, przylegające do tułowia.

Podramiona: proste, dobrze umięśnione, z zaokrągloną kością.

Śródręcze: krótkie, mocne, o okrągłej kości.

KOŃCZYNY TYLNE: długie od biodra do stawu skokowego, dobrze umięśnione, wraz z podudziem.
Uda: długie.

Stawy kolanowe: dobrze kątowane.

Stawy skokowe: nisko opuszczone, ustawione prostopadle, ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Stopy: o mocnych opuszkach, zwarte, ze ściśle przylegającymi, dobrze wysklepionymi palcami, dobrze chronionymi przez obfity włos pomiędzy nimi.

Ruch: swobodny i wdzięczny, sugerujący szybkość i wytrzymałość. Swobodna praca stawu skokowego, wskazująca na silną akcję kończyn tylnych. Stawy: biodrowy, kolanowy i skokowy, oglądane z tyłu tworzą jedną linię. Głowa noszona w sposób naturalny wysoko.

SZATA:
Włos: z tyłu głowy, na wysokości uszu, lekko falisty lecz nie kędzierzawy, długi i falisty, podobnie jak reszta szaty. Obfite frędzle na przednich i tylnych nogach sięgające do łap.

Umaszczenie: czarno-białe (blue belton), pomarańczowo - białe (orange - belton), cytrynowo - białe (lemon - belton), wątrobiano - białe (liver - belton) lub tricolor, tzn. blue belton z podpalaniem lub liver - belton z podpalaniem. Preferowane są osobniki bez dużych barwnych łat na ciele, ale drobno cętkowane.

Wzrost:
Wysokość w kłębie:
psy: 65 – 68 cm (25,5 ins – 27 ins)
suki: 61 – 65 cm (24 ins – 25,5 ins)

UWAGA KOMITETU STANDARDU: "Belton" jest zwyczajowym terminem opisującym charakterystyczne cętkowanie szaty setera angielskiego. Belton jest wsią w Northumberlad, a termin ten został rozpowszechniony dzięki książce o Seterach Angielskich autorstwa Edwarda Laveracka, który użył go tam po raz pierwszy. Hodowca ten miał przemożny wpływ na obecny wygląd rasy.

Wady: Wszelkie odstępstwa od powyższego standardu powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia odchylenia.

Uwaga: Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone całkowicie w worku mosznowym.

Źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Zdjęcia pochodzą ze strony: [link widoczny dla zalogowanych]

Karolina

Uroczy, tylko poprzytulać xD

marymek

piękne są :*:*
ale wole gordony i rudzielce Razz

seterka

Ale Angliki tesh są sweet Very Happy

marymek

no racja

Ewka

fajowee

Myszka

A ja nagielskie lubie najbardziej, swojego czasu ( jakieś 2 lata temu ) opiekowałam się takim przed dwa tygodnie i musze powiedzieć, że ciężko mi go było w ogóle go prowadzić, mało co mi domu nie zdemolował, ale wspomnienia są cudowne, nie wspominając tego, ze uciekł mi na jednym spacerze z 8 razy Wink

Ewka

Heh

Cóż mówić, setery to takie "niesfory" Razz

znam jednego anglika i muszę powiedzieć że jest naprawdę szalony Razz